کو کسی تا که بگویم با او

سالهاست منتظرم

در دل تاریک این دنیا من

میل فردا می کشم

کو کسی تا که بگویم با او

شب من کوتاه است

صبح ها بیداری

فریادم می زند

کو کسی تا که بگویم با او

با سیاهی آشنا

با سراب هم تایم

با دلم هم سودا

که مرا می راند

کو کسی تا که بگویم با او

دلی یافته ام

ازشب بی کسی خود چه ها یافته ام

 کو کسی تا که بگوید با من

که چرا تنهائی

کو همان یار که بگویم با او

با شعر هایم آرام

با صدایم خاموش

با صداقت تنها

با نفس ها مانوس

می روم تا فردا

می روم تا که رسد خاموشی

1/12/1384

احمد ملائی

از امروز وب 2 نفری

احمد و صوفیا

یه روز وقتی به گل نیلوفر نگاه می کردم ترس تموم وجودمو برداشت که شاید منم یه روزمثل گل نیلوفر تنها بشم. سریع از کنار مرداب دور شدم. حالا وقتی که میبینم خودم مرداب شدم دنبال یه گل نیلوفر می گردم که از تنهایی نمیرم و حالا می فهمم گل نیلوفر مغرور نیست اون خودشو وقف مرداب کرده.

می پرسم چرا؟

رسوا شدنی نزدیک نیست

تا کی می خواهند بتازند این انسانهای بی خدا

تا کجا

هر قطره می چکد اشکی از چشمان خدا

هر لحظه لحظه ایست که از خدا دوریم

شفاعت معنای بودن دارد

هر چند او مرا خواهد برد

شفاعتم می کند به هر خوبیست

من آرزویم شفاعت است

بر تندیس این دلهای بالا رفته خود

نردبان قناعت تکیه دهید

شاید بشود رود بالا

عشقی که زیباتر از هر چه دنیاست

شاید بشود بیاید پائین

هر چه دارم از غرور

تا زمانی  تکیه می زنم بر زریح عشق خدائی

3/9/1385

احمد ملائی

در کشتی صدای خویش خسته ایم

فریاد می زنیم

فریادمان تا ساحل می رسد به سکوت

شاید رسد صدایمان

بشنود کسی ناله ها را

کمتر از آن شده ایم که قایقی

بحر رسیدن به خشکی بنا کنیم

ساحل به چشمانمان هنوز دور است

ولی دلی می خواند ما را

می کشاند ما را با اشک هایش

ما ز چشمانش دوریم

                                                                                      لال شوم اگر دوباره من

                                                                          شعری ز دنیا گویم

کور شوم اگر که دیده به دنیاگشوده ام

دست شود قطع اگر تکه ای مال خورم

اشک شود خون اگر از دیده کس دل ببرم

ناله ز دنیا نکنم

سینه پر از درد غم است

حسرت مرگم نکشم

عمر پریشان شده است

راحت دنیا بکنم

خود غم اندوه شدم

دیده ز دنیا ببرم

عفو که مجبور شدم

میل ندارم که کسی بر سر گورم گرید

ترس ندارم که کسی سنگ ز مزارم ببرد

خاک اگر سرد شود گرمی دوزخ آنجاست

میل ندارم که دگر ناله فریاد کنم

اشک اگر سوخته است

کار من از گریه گذشت

ناله مکن ای مادر

قبر مرا تنگ شده است

5/4/1385

احمد ملائی

باز صداقت لعن شد

روشنی در بند شد

باز خدا احساس عشق در بی دلان پر رنگ شد

باز آغازی  شد پایان نداشت

باز از نو قصه ام معنا نداشت

 وای تنهائی چه بی معنا شد است

هر که را یار است بازهم تنها شد است

احمد-م

بسم تعالی

با سلام  و آرزوی مو فقیت روز افزون برای شما دوستان گرامی

دفتر عقش که رنگش سادگیست

بین چه رنگی میزند با آنکه نیست

بین چه تنها مانده این عاشق مست

وای از روزی که او هم می شکست

وجود امکان

احمد ملائی

شعر نو

هر کس از بهر ضمیر خود به فردا می نگرد

ما به فرا نگریستیم دیروزمان را دیدیم

به دریا نگریستیم

صحرا بود خشکی

دیروزمان به سردی نفسمان بورانی بود

فردایمان به همت سکوتمان

سیاهی

شعر شاعری رنگ می خواهد عشق.

شعر نو درون مایه بی آلایشی است از گفتار نو . گفتار نو یعنی گفتاری صادقانه دور از هر چه قانون بند و قافیه است.

(سهراب سپهری می گوید)

من نمی دانم که چرا می گویند

اسب حیوان نجیبیست کبوتر زیباست

و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست

گل شب بو چه کم از لاله قرمز دارد

چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید

واژه را باید شست

واژه باید خود باد

واژه باید خود باران باشد

شعر سهراب سپهری نو بود کهنه ها را کنار زد

هر چه می خواست گفت فریاد زد احساس