به راستی

این جهان پر کینه

جای خوبی برای زیستن نیست...

.......................

......................................

هم رای هستیم یا ......خیر؟

وای چه زیبا گم شدند

وای اگر می دیدی

آنها چه تنها گم شدند

صبح دم به یادشان اندکی اشک ریختم

تاریک بود اما بوی خورشید می آمد از فردا

اما هنوز نیامده بود خورشید بالا که دلم گرفت

جمعه قبل را یادم هست

می دانم آقا

بار گناهم را می دانم

به ما نیامده زندگی کردن

احساس می کنم از دست ما می گریی آقا

بمیرم و بمیرند که دلت را خون کردیم

شرمنده ام آقا

ولی می دانی

نا خواسته نبودند اما

دل خوا سته هم نبودند آقا جان

می دانی وصال دل ما توئی...

می دانی

اشک از هر چه باشد اشک است

آبی است روشنی

ما را ببخش آقا

من را ببخش آقا

عاشق نبودم تو شیداترینم کردی

با یک نگاه ساده تو رسواترینم کردی

من یک بیابان بودم تو دریاترینم کردی

همراه تنهایی های زندگی ام به گل سرخ

سوگند که تا ابد دوستت دارم و خواهم داشت

کو کسی تا که بگویم با او

سالهاست منتظرم

در دل تاریک این دنیا من

میل فردا می کشم

کو کسی تا که بگویم با او

شب من کوتاه است

صبح ها بیداری

فریادم می زند

کو کسی تا که بگویم با او

با سیاهی آشنا

با سراب هم تایم

با دلم هم سودا

که مرا می راند

کو کسی تا که بگویم با او

دلی یافته ام

ازشب بی کسی خود چه ها یافته ام

 کو کسی تا که بگوید با من

که چرا تنهائی

کو همان یار که بگویم با او

با شعر هایم آرام

با صدایم خاموش

با صداقت تنها

با نفس ها مانوس

می روم تا فردا

می روم تا که رسد خاموشی

1/12/1384

احمد ملائی

یه روز وقتی به گل نیلوفر نگاه می کردم ترس تموم وجودمو برداشت که شاید منم یه روزمثل گل نیلوفر تنها بشم. سریع از کنار مرداب دور شدم. حالا وقتی که میبینم خودم مرداب شدم دنبال یه گل نیلوفر می گردم که از تنهایی نمیرم و حالا می فهمم گل نیلوفر مغرور نیست اون خودشو وقف مرداب کرده.

                                                                                      لال شوم اگر دوباره من

                                                                          شعری ز دنیا گویم

کور شوم اگر که دیده به دنیاگشوده ام

دست شود قطع اگر تکه ای مال خورم

اشک شود خون اگر از دیده کس دل ببرم

ناله ز دنیا نکنم

سینه پر از درد غم است

حسرت مرگم نکشم

عمر پریشان شده است

راحت دنیا بکنم

خود غم اندوه شدم

دیده ز دنیا ببرم

عفو که مجبور شدم

میل ندارم که کسی بر سر گورم گرید

ترس ندارم که کسی سنگ ز مزارم ببرد

خاک اگر سرد شود گرمی دوزخ آنجاست

میل ندارم که دگر ناله فریاد کنم

اشک اگر سوخته است

کار من از گریه گذشت

ناله مکن ای مادر

قبر مرا تنگ شده است

5/4/1385

احمد ملائی