کاسه ی صبرم دگر لبریز شد

فصل سردم تا ابد پاییز شد

تا زمستان روزهایی مانده است

ساعت از فرط شمارش ثانیه گم کرده است

دل ز بس غم را کشیده

 شادی اش از یاد ما هم رفته است

قلبم از خاکستر دود سیاهی تا ابد خوابیده است

کودکی تنها شدم در جنگلی تاریک سرد

و چه روزی باشد

روز دیدار تو را نزدیک است

می شناسم من تو را

ذهنم از جویبار مستی ات کاسه ای نوشیده است

از میان خواستن ها تو را طالب شده است

اندکی از عشق تو در دلم پوسیده است

اندکی اندیشه ات

عقل را حاکم شداست

لحظه ها را یار کن

خواستن همراه کن

تا که بشناسم تو را

کاش بشناسم تو را

سردی از قلب زمان بر دل نشست

کاش می د ید م تو را

بوی عطر رویت ای گل یادم است

کاش می د ید م تو را

نام زیبایت هنوز در ذهنم است

و تمنای دلم د ید ن توست

روز ها می گذرد تنهایم

پیش حتی دل خود شرمسارم

چشم ها را بسته ام

روزها را می شمارم

حسرت یک لحظه ی بوئیدنت را می ستانم

12/1/1385

احمد ملائی

بسم الله الرحمن الرحیم

ولادت هشتمین اختر تابناک آسمان ولایت بر همه ی مسلمانان جهان مبارک باد

مست مستم کرد سازم با طرب

می خورد از بهر هر کس بی خرد

مست مدهوش تو ام ای صوفیا

مست مستم کرد انفاس خدا

شاهدم بی راهه را همراه نیست

و اندر این ظلمت کسی را یار نیست

کاش ما را تو همراهی کنی

محنت این سینه را کمتر کنی

فاصله صدبار قلبم را شکست

دیدنت مرحم شد است بر قلب سرد

چشم کورم دیده اش تنها تو دید

پای لنگم پای رفتن تا تو نیست

10/9/1385

احمد ملائی

چه دنیای کثیفی   این دنیای ما

بی نهایت زشت است  این دنیای ما

دل خود را باز دار ای فرشته آفرینش

به راستی که دنیای کثیفی است این دنیای ما

می بینی آقا جان

هر که دل دارد به فردا می دهد سو

شاید آنجا شود فرجی بر سوی نا سو

یکی بی دل که خود را می سپارد

به امواج تا تلاطم ها شود او را فراسو

من که هر چه داشتم به پایت ریختم

سوختم در دل ساختم با دل ماندم به ظاهر

نگا هی هم بینداز بر ما

من که هر چه داشتم نوشتی به پای ماندنم

آفتاب شدی چشم از تو بر نداشتم

نگا هی هم اگر می شود بینداز بر ما

به خدا آقا جان ما را هم دلی داده اند از جنس تو

ما گلیم محبت تو را داریم در خاک سنگ

تو که فرشته ای از جنس خدائی نظری کن بر ما

8/9/1385

 احمد ملائی

ابرها در گوشه ای از آسمان کز کرده اند

باغ گل پژمرده است

چشمهایت زیباست

دستهایت خالیست

در محبت

من که از تو سرترم

می رسم تا اوج

تا اوج حقیقت

با دو پایم آرام

پا می نهم در زندگی

تا بی نهایت می روم

تو به نفرین مبتلائی

تو به امراض حقیقت

من تو را می بینم

آن زمانی که تو در مردابی

گفته بودم

 با من بیا

بینهایت زیباست

باورت شد که یک عمر تو از من دوری

دست هایم را لمس کن

عشق را احساس کن

با وجودت عشق را احساس کن

اشک را همراه کن

دست بر قلبم گذار

سادگی زربان عشق را احساس کن

نور را در یک نگاه آتشین پیدا کن

12/3/1385

احمد ملائی

خدایا 

...............تو

تنهاترین تنهایی

تنها ترانه زیبای خلوت و سکوتم.                                                                      

یگانه محرم استماع هق هق ناله های شبانه ام و یکتا نوازش گر پریشان حالی و شوریدگی هایم.

تویی که صدایم را میشنوی و در ظلمات شب به میهمانی خود رهنمونم میداری.

تویی که این ناخوانده میهمان را به گشاده رویی میپذیری و حبیب خود میخوانی.

            الله به فریاد من بی کس رس                 فضل و کرمت یار من بی کس بس

         هر کس به کسی و حضرتی می نازد          جز حضرت تو ندارد این بی کس کس

در سکوت و خلوت وتنهایی غرق در افکار هزار توی خود دست به دامان حضرت حافظ شده دلی به دریای وجود او زدم:

           دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند            واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

           بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند                  باده از جام تجلی صفاتم دادند

       چه مبارک سحری بود و چه فر خنده شبی        آن شب قدر که این تازه براتم دادند

با مدعی مگوئید اسرار عشق و مستی
تا بی خبر بمیرد در درد خود پرستی
عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید
نا خوانده نقش مقصود از کارگاه هستی

گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
دگر آنجا که روم عاقل و فرزانه روم
زین سفر گر بسلامت به وطن باز رسم
نذر کردم که هم از راه به میخانه روم
تا بگویم که چه کشفم شد ازین سیر و سلوک
به در صومعه با بربط و پیمانه روم
آشنایان ره عشق گرم خون بخورند
ناکسم گر به شکایت سوی بیگانه روم
بعد ازین دست من و زلف چو زنجیر نگار
چند و چند از پی کام دل دیوانه روم
گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز
سجده شکر کنم وز پی شکرانه روم
خرم آن دم که چو حافظ به تولای وزیر
سرخوش از میکده با دوست بکاشانه روم

از امروز وب 2 نفری

احمد و صوفیا

می پرسم چرا؟

رسوا شدنی نزدیک نیست

تا کی می خواهند بتازند این انسانهای بی خدا

تا کجا

هر قطره می چکد اشکی از چشمان خدا

هر لحظه لحظه ایست که از خدا دوریم

شفاعت معنای بودن دارد

هر چند او مرا خواهد برد

شفاعتم می کند به هر خوبیست

من آرزویم شفاعت است

بر تندیس این دلهای بالا رفته خود

نردبان قناعت تکیه دهید

شاید بشود رود بالا

عشقی که زیباتر از هر چه دنیاست

شاید بشود بیاید پائین

هر چه دارم از غرور

تا زمانی  تکیه می زنم بر زریح عشق خدائی

3/9/1385

احمد ملائی