در کشتی صدای خویش خسته ایم

فریاد می زنیم

فریادمان تا ساحل می رسد به سکوت

شاید رسد صدایمان

بشنود کسی ناله ها را

کمتر از آن شده ایم که قایقی

بحر رسیدن به خشکی بنا کنیم

ساحل به چشمانمان هنوز دور است

ولی دلی می خواند ما را

می کشاند ما را با اشک هایش

ما ز چشمانش دوریم

باز صداقت لعن شد

روشنی در بند شد

باز خدا احساس عشق در بی دلان پر رنگ شد

باز آغازی  شد پایان نداشت

باز از نو قصه ام معنا نداشت

 وای تنهائی چه بی معنا شد است

هر که را یار است بازهم تنها شد است

احمد-م

بسم تعالی

با سلام  و آرزوی مو فقیت روز افزون برای شما دوستان گرامی

دفتر عقش که رنگش سادگیست

بین چه رنگی میزند با آنکه نیست

بین چه تنها مانده این عاشق مست

وای از روزی که او هم می شکست

وجود امکان

احمد ملائی

شعر نو

هر کس از بهر ضمیر خود به فردا می نگرد

ما به فرا نگریستیم دیروزمان را دیدیم

به دریا نگریستیم

صحرا بود خشکی

دیروزمان به سردی نفسمان بورانی بود

فردایمان به همت سکوتمان

سیاهی

شعر شاعری رنگ می خواهد عشق.

شعر نو درون مایه بی آلایشی است از گفتار نو . گفتار نو یعنی گفتاری صادقانه دور از هر چه قانون بند و قافیه است.

(سهراب سپهری می گوید)

من نمی دانم که چرا می گویند

اسب حیوان نجیبیست کبوتر زیباست

و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست

گل شب بو چه کم از لاله قرمز دارد

چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید

واژه را باید شست

واژه باید خود باد

واژه باید خود باران باشد

شعر سهراب سپهری نو بود کهنه ها را کنار زد

هر چه می خواست گفت فریاد زد احساس

سادگی دل ما از خود ماست

شاعرانه تر بگویم

عشق تنها فیض ماست

درد ما سوختن در راه توست

کار ما شیفتگی در راه معشوقان توست

شب چراغ خانمان شیهه از دل می کشد

تا که خاموشش کنم

شب به فردا می رسد

شب ما کوتاه است

خواب ما رویا نیست

دل ما در حسرت یک لحظه فردا نیست

تا که خورشید را روشن کنیم

چشم در چشم فردا می دهیم

روز گرمای دلم سرد است باز

شب که باز آید

دلم گرم است باز

صادقانه تر بگویم

زندگی از بهر توست

این همه کار مشقت بندگی از عشق توست

یا خدایا

سوی خود ما را بخوان

یا الهی

زندگی مان را خودت والا بدار

18/10/1384

احمد ملائی

بی تو اون دریای طوفانی که باید اون نمی شم

تو بیا ساحلم شو

بی تو من دریا نمی شم

بی تو هر موجی بیاد پایان نمی بینه

بی تو هر موجی بیاد ساحل نداره

سردی خاکتو بنداز

روی این پهنه آبی

تا دلم خوش باشه ای وای

منم این ساحلو دارم

اسم تو قشنگ ترینه

واسه من عزیز ترینه

واسه این قلب پر احساس

به خدا که بهترینه

سردی خاکت

واسه دشمنای نامرد

گرمی دلت رو می خوام

واسه این احساس پر درد

تو بیا که بهترینی

تو بیا عزیز ترینی

واسه من ساحل فقط تو

تو بیا که بهترینی

26/4/1385

احمد ملائی

من آن عاشق تنهای غریبن

که از سهم دستانت بی نصیبم                                              

به دل گفته ام روزی خواهی آمد

و دل می داند که او را می فریبم

نسیم سحر