شب سردی است، و من افسرده.

راه دوری است، و پایی خسته.

تیرگی هست و چراغی مرده.

می کنم، تنها، از جاده عبور:

دور ماندند زمن آدم ها.

سایه ای از سر دیوار گذشت،

غمی افزود مرا بر غم ها.

فکر تاریکی و این ویرانی

بی خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز کند پنهانی.

نیست رنگی که بگوید با من

اندکی صبر، سحر نزدیک است.

هر دم این بانگ برآرم از دل:

وای، این شب چقدر تاریک است!

خنده ای کو که به دل انگیزم؟

قطره ای کو که به دریا ریزم؟

صخره ای کو که بدان آویزم؟

مثل این است که شب نمناک است.

دیگران را هم غم هست به دل،

غم من، لیک، غمی غمناک است.

مست مستم کرد سازم با طرب

می خورد از بهر هر کس بی خرد

مست مدهوش تو ام ای صوفیا

مست مستم کرد انفاس خدا

شاهدم بی راهه را همراه نیست

و اندر این ظلمت کسی را یار نیست

کاش ما را تو همراهی کنی

محنت این سینه را کمتر کنی

فاصله صدبار قلبم را شکست

دیدنت مرحم شد است بر قلب سرد

چشم کورم دیده اش تنها تو دید

پای لنگم پای رفتن تا تو نیست

10/9/1385

احمد ملائی

چه دنیای کثیفی   این دنیای ما

بی نهایت زشت است  این دنیای ما

دل خود را باز دار ای فرشته آفرینش

به راستی که دنیای کثیفی است این دنیای ما

می بینی آقا جان

هر که دل دارد به فردا می دهد سو

شاید آنجا شود فرجی بر سوی نا سو

یکی بی دل که خود را می سپارد

به امواج تا تلاطم ها شود او را فراسو

من که هر چه داشتم به پایت ریختم

سوختم در دل ساختم با دل ماندم به ظاهر

نگا هی هم بینداز بر ما

من که هر چه داشتم نوشتی به پای ماندنم

آفتاب شدی چشم از تو بر نداشتم

نگا هی هم اگر می شود بینداز بر ما

به خدا آقا جان ما را هم دلی داده اند از جنس تو

ما گلیم محبت تو را داریم در خاک سنگ

تو که فرشته ای از جنس خدائی نظری کن بر ما

8/9/1385

 احمد ملائی

به راستی

این جهان پر کینه

جای خوبی برای زیستن نیست...

.......................

......................................

هم رای هستیم یا ......خیر؟

وای چه زیبا گم شدند

وای اگر می دیدی

آنها چه تنها گم شدند

صبح دم به یادشان اندکی اشک ریختم

تاریک بود اما بوی خورشید می آمد از فردا

اما هنوز نیامده بود خورشید بالا که دلم گرفت

جمعه قبل را یادم هست

می دانم آقا

بار گناهم را می دانم

به ما نیامده زندگی کردن

احساس می کنم از دست ما می گریی آقا

بمیرم و بمیرند که دلت را خون کردیم

شرمنده ام آقا

ولی می دانی

نا خواسته نبودند اما

دل خوا سته هم نبودند آقا جان

می دانی وصال دل ما توئی...

می دانی

اشک از هر چه باشد اشک است

آبی است روشنی

ما را ببخش آقا

من را ببخش آقا

ابرها در گوشه ای از آسمان کز کرده اند

باغ گل پژمرده است

چشمهایت زیباست

دستهایت خالیست

در محبت

من که از تو سرترم

می رسم تا اوج

تا اوج حقیقت

با دو پایم آرام

پا می نهم در زندگی

تا بی نهایت می روم

تو به نفرین مبتلائی

تو به امراض حقیقت

من تو را می بینم

آن زمانی که تو در مردابی

گفته بودم

 با من بیا

بینهایت زیباست

باورت شد که یک عمر تو از من دوری

دست هایم را لمس کن

عشق را احساس کن

با وجودت عشق را احساس کن

اشک را همراه کن

دست بر قلبم گذار

سادگی زربان عشق را احساس کن

نور را در یک نگاه آتشین پیدا کن

12/3/1385

احمد ملائی

خدایا 

...............تو

تنهاترین تنهایی

تنها ترانه زیبای خلوت و سکوتم.                                                                      

یگانه محرم استماع هق هق ناله های شبانه ام و یکتا نوازش گر پریشان حالی و شوریدگی هایم.

تویی که صدایم را میشنوی و در ظلمات شب به میهمانی خود رهنمونم میداری.

تویی که این ناخوانده میهمان را به گشاده رویی میپذیری و حبیب خود میخوانی.

            الله به فریاد من بی کس رس                 فضل و کرمت یار من بی کس بس

         هر کس به کسی و حضرتی می نازد          جز حضرت تو ندارد این بی کس کس

در سکوت و خلوت وتنهایی غرق در افکار هزار توی خود دست به دامان حضرت حافظ شده دلی به دریای وجود او زدم:

           دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند            واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

           بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند                  باده از جام تجلی صفاتم دادند

       چه مبارک سحری بود و چه فر خنده شبی        آن شب قدر که این تازه براتم دادند

با مدعی مگوئید اسرار عشق و مستی
تا بی خبر بمیرد در درد خود پرستی
عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید
نا خوانده نقش مقصود از کارگاه هستی

گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
دگر آنجا که روم عاقل و فرزانه روم
زین سفر گر بسلامت به وطن باز رسم
نذر کردم که هم از راه به میخانه روم
تا بگویم که چه کشفم شد ازین سیر و سلوک
به در صومعه با بربط و پیمانه روم
آشنایان ره عشق گرم خون بخورند
ناکسم گر به شکایت سوی بیگانه روم
بعد ازین دست من و زلف چو زنجیر نگار
چند و چند از پی کام دل دیوانه روم
گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز
سجده شکر کنم وز پی شکرانه روم
خرم آن دم که چو حافظ به تولای وزیر
سرخوش از میکده با دوست بکاشانه روم

عاشق نبودم تو شیداترینم کردی

با یک نگاه ساده تو رسواترینم کردی

من یک بیابان بودم تو دریاترینم کردی

همراه تنهایی های زندگی ام به گل سرخ

سوگند که تا ابد دوستت دارم و خواهم داشت