فروغ  تو    

سیب محنت را به گاز اشتیاق           

رفته بر باد این سرسودا شقاق

تیر غیبی از درون مهد عشق

بر من شیداترین شد اشتیاق

 بر جوانی من شمع خموش

ای تو عشق بی پروا و در  ظاهر خموش

   آتش سوزانتر از دوزخ بکوش 

ای به سودا زدگان آزادی

پیش از این بر چرخ افتانت مکوش

مست خاموش دلم راعاقبت از خود مدوش

در فروغ تو دلم در بند باد

نا جوانمردی به کامم تلخ باد

مرد باید تا که در میدان چشمانم بماند

حرف آخر آخرین گفتار نیست

این زبان با دل ربایان یار نیست

در دلم با سر بداران کار نیست

شیشه عمرم توانش دار نیست

فرش افلاک دلم را یاز شویم

تا توانم بر دلم هیهات گویم

لاله را با خون سرخم کام شویم

عقل هوشم را به مستی مفروشم

لیقه در دوات عصیان دلم

با قلم از رنج محنت شعر گویم

با غزل از طاعت حق در قنوت

سجده گاه خاکیم افلاک گویم

می خورم مستی نگیرم

شرم را در این وجود هستی نگیرم

سینه تنها با یاد یاران داغ گیرم

این دلم تنها به یارم باز گیرم

کامکاریم صف شب بی فروغ

لای لائی را که می خواند صدایش در سکوت

سینه می سوزد صفورا آب باش

شهر شیدائی چه  آشوب است تو بر من یار باش

فاصله شلاق حسرت می زند

بر من بیچاره شیدائی زند

سینه خاموش است صفوراخاک باش

گل بزن با جان من گلدان بساز

احمد ملائی

15بهمن 1385

افزون شده از عمر کم و بیش گذر کردیم و رفتیم

فریاد فقان بود به دل زار که دنیا طلبیدیم

سر بار نبودیم به کسی رند خرابات

آواز بخواندیم که فرمان به دل خود طلبیدیم

افسون مزن ای دل که فراوان طلبیدیم

مهمار متکان سر که پوچی طلبیدیم

زاری زوال طرب انگیز دلم بود

این سوز که به این سینه معصوم طلبیدیم

از قید جهان جز تو پاکی نگاهت

یا رنگ رخ ابروی همچون مه کمانت

جز نام فصای تو صفورای جهان مست

چیزی نه طلب کردم و نه ور طلبیدیم

که تو تنها را برای دل نتهای خود طلبیدیم

12/1/1386

احمد ملائی

من شنیدم از درون قصه ها

 اخر لیلی و مجنون مرگ است

 لیک گفتم به دلم این عشق است اخر هر عشق پاکی مرگ است.

شبی تاریک در آغوش زمستان بیدار باید شد از خواب کابوس را باید کشت و در خلاء دورترین کهکشان به زمین گور کرد هنگام رویا هم نیست رویا نیز باید به همان جایی برد که کابوس را وقت گشودن چشمهاست وسوسه دیدن حقیقت لحظه ای آرامم نمی گذارد

صفورا عبدالهی

ای لاله صبوحی درخون نشسته ام

 امشب من و سلام و جوابی شنیدنی

 ای زورق جوانی درگل نشسته ام

اینک من و امید به ساحل رسیدنی

درکوجه باغ خاطر من سیب خاطرش

 از دست من به دور و به دست تو چیدنی

 بار زمانه پست و دوتا کرده قامتم

 قدقامتا و بتا . به تو قامت کشیدنی

جان کندنم به عشق و تمنای نرگست

 از منظر خماری جادویت . دیدنی

اینک من و سپیدی گیسوانم چه خسته ام

 آن ک تو و جوانی و عهدی بریدنی

 از عمر کوتهم دو صباحی نماند و من

 اینک در آرزوی وصالی ندیدنی

صفورا عبدالهی

هر چه می خواهد دل تنگت بگو

ثانیه در ثانیه عشق محیا می کنیم

جان این دل هر چه می خواهد دل تنگت بگو

فصل سردیست خزان می گذرد رو به بهار

هر چه باشد از سیاهی در دل تنگت بگوی

ما شفیئیم که به محراب مغیر نیستیم

ما حکیمیم که بر  گرد حرم صف نیستیم

هر چه خواهد ما همان را می کنیم

ما به سلطان جهان شاه خدا تسلیمیم

پس بیا با ما بگو از سر دل از شور عشق

پس بیا چشمانمان را بسته ایم

ای که می گفتی ز ما تن خسته ای

پس بیا اینک به تو دل بسته ایم

16/9/1385

احمد ملائی

شبی نیست که کابوسی نبینم عاشقانه

شبی نیست که ننویسم کلامی شعر گونه

شبی نیست که از دوری تو اشک نریزم

به پای این دل یک رنگ و ساده

سحر از لام تا کامم تو هستی

ریاضت می کشم کامم تو هستی

سفارش می کنم هر آنکه دیدم

بر احوال نگاهم که تو هستی

شعری که صبح دم سروده بودم در شب همان نبود

لیک دانستم که این روزگار بی سمر با من

تا شامگاه سیاه بخت همراه نبود

فریاد در درون دلم می شکست زبان دلم لال بود

آن صبح که خیره به ماه گشته بودم که ماهی در آسمان نبود

عطری که در حماسه رقص گل یادت نهفته بود

در دست گل فروش مشک فشان هم نهان نبود

3/8/1385

احمد ملائی

زود باش

فصل سرد در راه است

تار پودی بنمای در راهش

که ما گرما پسندیم از سرما گریزان

زود باش برادر

انقلاب عشق را خریدم برایت از بازار دست فروشان

به قول معروف بازار رکود داشت

قیمت عشق چقدر ارزان شده است

دست فروشی به من گفت

معاوضه هم می کنیم

نان می گیریم عاشق تحویل می دهیم

این روزها از کسی شنیدم که معشوقه اش را

تنها به خاطر اینکه گفت از ظاهرت بدم می آید رها کرد

به قول معروف

چه روزگار بدی شده است برادر

یادت می آید

زمانی که ما عاشق شدیم بلوائی بود در روزگار

از هر که خواستیم انگار نا خواسته جوابمان کرد

از هر که خوشمان آمد انگار لیاقت ما را نداشت

در دلم خندیدم

به خودم گفتم

به ما نیامده ادای بازیگران رئال را در بیاوریم

ما اگر تماشاگر هم باشیم بلیط فروش تحویلمان نمی گیرد

فصل سردی بود

اما چرخش روزگار غوغائی کرده که بیا ببین

دوباره رقم زده غصه ها را

تا پودی علم کن

فصل سرما نزدیک است برادر

از کسی شنیدم که می گویند

آخر زمان شده است برادر

احمد ملائی

27/9/1385

می خروشد دریا.

هیچکس نیست به ساحل پیدا.

لکه ای نیست به دریا تاریک

که شود قایق

اگر آید نزدیک.

مانده بر ساحل

قایقی ریخته شب بر سر او،

پیکرش را ز رهی ناروشن

برده در تلخی ادراک فرو.

هیچکس نیست که آید از راه

و به آب افکندش.

و در این وقت که هر کوهة آب

حرف با گوش نهان می زندش،

موجی آشفته فرا می رسد از راه که گوید با ما

قصة یک شب طوفانی را.

(سهراب سپهری)

فاصله تا آفتاب

شبها کوتاه است

فاصله تا مهتاب

از دل شب زدگان کوتاه است

بی نهایت در خواب

رویا نیست

چیدن گل ز گلدان حقیقت معناست

فاصله کم شده است

خورشید سوزان است

و شب از من دور است

تحمل خواهم کرد

تا تو آیی

آفتاب نوری ندارد

تا که در فکر تو ام

پیکرم را سوزاند

روحم من هم گام توست

بی ستاره

عشق هم معنا ندارد

بی تو مهتاب

آفتاب نوری ندارد

خورشید سوزان نیست

فاصله کم شده است

وقت رسیدن نزدیک

بی تو مهدی

ماندنم معنا ندارد

بی تو آقا

عشق هم بی معناست

22/4/1385

احمد ملائی