همه پنجره ها باز حقیقت جاریست      

احمد ملائی

چیزهایی که نگفتم...

وقتی چمدانش را به قصد رفتن بست،

نگفتم : عزیزم این کار را نکن !

نگفتم : برگرد و یک بار دیگر به من فرصت بده...

وقتی پرسید دوستش دارم یا نه ، رویم را برگرداندم !

حالا او رفته، و من :

تمام چیزهایی را که نگفتم میشنوم...

نگفتم : عزیزم متاسفم ، چون من هم مقصر بودم ...

نگفتم : اختلاف ها را کنار بگذاریم ، چون تمام آنچه ما میخواهیم عشق و وفا داری و مهلت است ...

گفتم : اگر راهت را انتخاب کرده ای ، من آن را سد نخواهم کرد !

حالا او رفته، و من :

تمام چیزهایی را که نگفتم میشنوم...

او را در آغوش نگرفتم و اشک هایش را پاک نکردم.

نگفتم : اگر تو نباشی ، زندگی ام بی معنی خواهد بود...

فکر میکردم از تمام آن بازیها خلاص خواهم شد...

اما حالا تنها کاری که میکنم :

گوش دادن به تمام آن چیزهایی است که نگفتم !

نگفتم : بارانی ات را در آر ، قهوه درست میکنم و با هم حرف میزنیم...

نگفتم : جاده بیرون خانه طولانی و خلوت و بی انتهاست ...

گفتم : خدا نگهدار ، موفق باشی، خدا به همراهت ...

او رفت و مرا تنها گذاشت، تا با تمام چیزهایی که نگفتم زندگی کنم ...

زیر یک شنی تازه به راه افتاده قلب من شکست

دیدم برادرم که در جوی خون نشست

دیدم چه دیوارها رفتند تا به آسمان

اما خدا سرای توست این آسمان که مال توست

هر چند که این خاک از صفای نعمات توست

اما ببین چگونه به ما می کشند زور

هر چند که این دنیا ازآن توست

این کوردلان که نمی دانند تو را

مستند به دنیای خویش که می کشند ما را

ما را که از غنای تو عاشقانه شدیم

مردیم مرگ به جانهامان دوباره زاده شدیم

وصفی نمی کنیم از این غم رنج این بلای

خود نیز که چشم جهانی بینای عاشقان

رفتیم به کام خطر نیز تلخ شدیم

یاران ما که وفا ندارند تا کیمیا کنیم

اما امید ما هنوز به رحمت توست

هر چند اگر به کام تو می شدیم عاشقانه تر بودیم

احمد ملائی

(فلسطین سر تا پا مقاومت)

از شما دوستان و شاعران شعر دوستان گرامی دعوت به عمل می آید تا در یک جمع خودمانی  به بحث و گفتگو در مورد شعر فارسی (شعر نو_غزل و مثنوی )