شبی تاریک در آغوش زمستان بیدار باید شد از خواب کابوس را باید کشت و در خلاء دورترین کهکشان به زمین گور کرد هنگام رویا هم نیست رویا نیز باید به همان جایی برد که کابوس را وقت گشودن چشمهاست وسوسه دیدن حقیقت لحظه ای آرامم نمی گذارد

صفورا عبدالهی

ای لاله صبوحی درخون نشسته ام

 امشب من و سلام و جوابی شنیدنی

 ای زورق جوانی درگل نشسته ام

اینک من و امید به ساحل رسیدنی

درکوجه باغ خاطر من سیب خاطرش

 از دست من به دور و به دست تو چیدنی

 بار زمانه پست و دوتا کرده قامتم

 قدقامتا و بتا . به تو قامت کشیدنی

جان کندنم به عشق و تمنای نرگست

 از منظر خماری جادویت . دیدنی

اینک من و سپیدی گیسوانم چه خسته ام

 آن ک تو و جوانی و عهدی بریدنی

 از عمر کوتهم دو صباحی نماند و من

 اینک در آرزوی وصالی ندیدنی

صفورا عبدالهی

هر چه می خواهد دل تنگت بگو

ثانیه در ثانیه عشق محیا می کنیم

جان این دل هر چه می خواهد دل تنگت بگو

فصل سردیست خزان می گذرد رو به بهار

هر چه باشد از سیاهی در دل تنگت بگوی

ما شفیئیم که به محراب مغیر نیستیم

ما حکیمیم که بر  گرد حرم صف نیستیم

هر چه خواهد ما همان را می کنیم

ما به سلطان جهان شاه خدا تسلیمیم

پس بیا با ما بگو از سر دل از شور عشق

پس بیا چشمانمان را بسته ایم

ای که می گفتی ز ما تن خسته ای

پس بیا اینک به تو دل بسته ایم

16/9/1385

احمد ملائی

شبی نیست که کابوسی نبینم عاشقانه

شبی نیست که ننویسم کلامی شعر گونه

شبی نیست که از دوری تو اشک نریزم

به پای این دل یک رنگ و ساده

سحر از لام تا کامم تو هستی

ریاضت می کشم کامم تو هستی

سفارش می کنم هر آنکه دیدم

بر احوال نگاهم که تو هستی

شعری که صبح دم سروده بودم در شب همان نبود

لیک دانستم که این روزگار بی سمر با من

تا شامگاه سیاه بخت همراه نبود

فریاد در درون دلم می شکست زبان دلم لال بود

آن صبح که خیره به ماه گشته بودم که ماهی در آسمان نبود

عطری که در حماسه رقص گل یادت نهفته بود

در دست گل فروش مشک فشان هم نهان نبود

3/8/1385

احمد ملائی